Καταπληκτικό Θέμα που θα γυρίσει πάρα πολλούς πολύ πίσω. Εμένα
πάντως με ταξίδεψε. Ας συμβάλλω με προσωπικές ιστορίες. Πώς αλλιώς
θα μπορούσα;
Η Αλάνα που μάτωνε τα δικά μου πόδια και ακόμη και σήμερα μου ξυπνά
τις καλύτερες των αναμνήσεων βρισκόταν στον Κολωνό.
Επί της οδού Τριπόλεως, υπό τη σκέπη του λόφου του ΄Κολωνού που
φιλοξενούσε το αφιέρωμα στον Ποσειδώνα το άγαλμα του Ίππιου
Κολωνού,
Κοντά στην οδό Πέτρας ακουμπούσε η Αλάνα μου τη ράχη της να
ξεκουράζεται σε ένα σαπωνοποιείο. Σήμερα και τα δύο έχουν, από
καιρό πολύ, μεταβληθεί σε Γυμνάσιο. Τότε όμως όχι. Ακόμη και στις
αρχές του 1970, ήμουν τότε 10 ετών, όλα ήσαν όπως τα περιγράφω.
Μπάλα ατέλειωτη σε αυτή την Αλάνα, κυρίως τα Καλοκαίρια. Διακοπές
και μπάλα. Συνεχώς μπάλα.
Όμως τρεις ήταν οι περιπτώσεις που θυμάμαι καθαρά από τότε:
1) Μπάλα πλαστική. Αυτές που τότε είχαν τα σήματα των Ομάδων ΠΑΟ,ΑΕΚ,ΟΣΦΠ...Πιο φτηνές αυτές. Εκείνο το απόγευμα με μια τέτοια παίζαμε. Αέρας φοβερός. Έχουμε κερδίσει κόρνερ. Χτύπημα από την αφεντομουτσουνάρα μου, σέντρα μη φανταστεί κανείς, στο κέντρο της αντίπαλης εστίας...Οι αμυντικοί περιμένουν, το τέρμα βγαίνει να την μαζέψει και η αθεόφοβη στρίβει σαν δαιμονισμένη και Γκόοοοοοολλλ! Τι γκολ, γκολάρα! Έφυγα πετώντας που λένε! Για λίγο ήμουν στην Αλάνα ο νέος ΠΕΛΕ!!! Χαχα
2) Όπως έγραψα δίπλα υπήρχε το σαπονοποιείο. Προς την Αλάνα ήταν η αυλή του όπου εναποθήκευε Καυστική Ποτάσα και άλλα παρόμοια υγρά...Έρχεται ένα βρωμόπαιδο, μεγαλύτερο από εμάς, άλλης γειτονιάς, και μας πετάει τη μπάλα μέσα στη ποτάσα!!! Κατευθείαν όλοι μας στη μάνα του...Ετυχε να τη γνωρίζουμε. Ουσιαστικά οι γειτονιές μας μια χεσιά απόσταση η μια από την άλλη. Είναι δυνατόν να μη γνωριζόμαστε; Εκείνη φοβήθηκε τα μπλεξίματα με τους γονείς μας, βγαίνει στο μπαλκόνι, κάνει τα χέρια χωνί και φωνάζει τα εξής ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ! "ΓΙΩΡΓΗ, ΣΥΡΕ ΚΑΙ ΠΙΑΣΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΔΕΙΡΩ!!!" Έλα να σε δείρω! Πλάκα μας έκανε; Ο Γιώργης εξαφανίστηκε...Ούτε μπάλα είδαμε ούτε το Γιώργη...
3) Κάποτε παίζαμε τα δεκάχρονα πιτσιρίκια μονό...Πλακώνουν στην
Αλάνα κάτι μαντραχαλάδες που φοβόσουν να τους κοιτάξεις. "Τι
γίινεται ρε σεις; Είσαστε να στήσουμε παιχνίδι; Εμείς πέντε και
εσείς πόσοι είσαστε 2,4,8,9 εννιά, πάτε;" Κοιταχτήκαμε. Είχαμε
βαρεθεί το μονό, η Αλάνα μεγάλη να τη μοιραστούμε εννιά άτομα για
διπλό δεχθήκαμε. Μη στα πολυλογώ υποστήκαμε ΣΦΑΓΗ! Εννιά φάγαμε;
Δέκα; Εντεκα; Που να θυμάμαι; Δυο πράγματα θυμάμαι από την
αναμέτρηση αυτή. Ότι πανηγυρίσαμε σαν τρελοί όταν βάλαμε το
μοναδικό μας γκολ και ότι...Νύχτωσε και δεν βλέπαμε πια τη τύφλα
μας. Οι "μεγάλοι" αποφάσισαν να την κοπανήσουν. Αρκετά πια. Είχαν
και άλλες δουλειές. Μιλάμε για πραγματικά μεγάλους. Αν δεν ήταν
φοιτητές ήταν σε κοντινή ηλικία. Τι έγινε μόλις είπαν "ΦΕΥΓΟΥΜΕ"...
Είμαστε διαλυμένοι, απογοητευμένοι, υποταγμένοι και ξαφνικά
αρχίσαμε να Βρωντοφωνάζουμε ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ!!!
Χε,χε,χε
Της Αλάνας τα καμώματα!
Θέμης